ترانه ی بعل

چه زیباست محبوب من . . . *


سیگار را از گوشه ی لبش بر میدارم . دستم می لرزد . این طور وقت ها همیشه انگشت های اشاره ام کمی خونی می شوند . از رنگ سرخ سرخ لبهایش است شاید . نفس هایش بریده بریده است . معده اش درد گرفته لابد باز که هذیان می گوید . دستش را می گیرم . آرام آرام , با لمس نوک ترک خورده ی انگشت های پایش , تا لب پنجره می آید . یاد گرفته ام دیگر , که همین جا همیشه دست چپش را روی پهلویم بگذارم . لازم نیست فاصله بگیرم لابد که دورم نمی کند . فایده ای ندارد اینجا ایستادنم هرچند . تنها بوی مستیمان همیشه به هم می آمیزد . وگرنه سرفه های کوتاه من کجا و نمناک شدن بن موهای سیاه شبانه اش کجا . وای که باد هم بیاید , وای که آسمان هم کمی ابری باشد , و وای که پیش از آمدنش با بوی تلخ عطر زمستانیش راهم را هم گم کرده باشم . شما باشید دوام میاورید ؟
کمی , حتا همین قدر آهسته هم که نوشیده باشم , باز جای خالی دست هایم روی گردنش می ماند . و می فهمد لابد , که با چشم های بسته ی بسته , موهای سیاه سیاهش را , جلوی چشم هایم با ملودی ستایش بعل , ساحره وار به سمت ماه تکان می دهد . نمی بینم که . خودش همیشه تعریف می کند , که چطور چشم هایش باز بینا می شوند , اخترک های سوخته باز سجده اش می کنند , و ال , خدای خدایان , باز با لمس انگشت های کشیده اش , مه بالا آمده را , از چپ و راست چاکرای ساهاسرایش پراکنده می کند . یاد گرفته ام دیگر , که رقص ادامه خواهد داشت تا از پا بیفتد . سرش را که روی شانه ام گذاشت , از تیر کشیدن دست چپم , می فهمم که وقتش رسیده است . با انگشت های اشاره ی خونی و نفس های داغ , پنجره را می بندم . دست هایش را از پهلویم دور می کنم . درست روی نوک انگشت ها , تا کنار سیگارهای نیم سوخته قدم می زنم , و می نشینم .
کافیست تا صبح دوام بیاورد . آن وقت باز وقت سر زدن آفتاب , دخترکی را کنار پنجره خواهم داشت , که چشم هایش هیچ نمی بینند , و بوی عطر تلخ زمستانیش , راهزن تمام بندگان خداوندگار خدا , بعل بزرگ است . نمی بیند که . خودم همیشه تعریف می کنم . که چطور خیره خیره جام های نیم خورده ی شراب سرخ را به دیوار می کوبد , خورشید را نفرین می کند , و پنجه های کشیده اش , بیهوده شانه های خسته ام را جستجو می کنند .
کافیست تا شب دوام بیاورم . آن وقت باز درست وقت غروب , خداوندگار خدا , بعل بزرگ , اتاقی خواهد داشت , راهبی , و ساحره ای . اتاقی , با پنجره های گشوده رو به مهتاب , موهای سیاه سیاه , و انگشت های اشاره ی خونی . نمی بیند که . من تعریف می کنم . شما باشید دوام می آورید ؟


* کتاب مقدس – غزل غزل های سلیمان