در نیست
راه نیست
شب نیست
ماه نیست
نه روز و
نه آفتاب .
ما
بیرون زمان
ایستاده ایم
با دشنه ی تلخی
در گرده هایمان .
هیچ کس
با هیچ کس
سخن نمی گوید
که خاموشی
به هزار زبان
در سخن است .
در مردگان خویش
نظر می بندیم
با طرح خنده یی .
و نوبت خود را انتظار می کشیم
بی هیچ
خنده یی .



بیزارم . . .
از این همه صدا که رویاهایم را آشفته می کنند وقتی که خواب می بینم . کمی باران دلم می خواهد . کمی پاییز . کمی صدای خرد شدن برگ های درختان خشک ظهیرالدوله . کمی غرش کر کننده زاینده رود . کمی خواب حرکت دادن اشیا با نگاه دلم می خواهد . کمی مستی بکر تجربه نشده . کمی اولین نگاه ها , اشاره ها , مرگ ها . کمی پیاده روهایی که برف آمده باشد و من چتر گرفته باشم بالای سر شمشادهای کوچک و آدم برفی شده باشیم . کمی این که نباشی و ناگهان , میان ازدحام صف اولین نمایش چشم اندازی در مه , کاپشن قرمز پاییزیت را کشف کنم . کمی گم شدنت را می خواهم . کمی نبودنت را . که برگردم , سیگارهای خشک پدر بزرگم را دود کنم و شراب سفید کهنه اش را پنهانی با اشک هایم فرو دهم . کمی اولین شعرم را دلم می خواهد . کمی اولین انتظارهایم را . که شب از نیمه گذشته باشد و کنسرتو پیانوی بیست و بیست و چهار موتسارت گوش کنم و تاریکی خیال گریختن نداشته باشد . کمی پدر دلم می خواهد . که از خانه اش بیرونم کند و درد قلب بزرگش را حس کنم . کمی مرگ دلم می خواهد . کمی طناب . کمی قلاب آهنی چهل چراغ گرد گرفته . که اندام کوچکت را , با آخرین شعرهایت از سقف آویزان کند , و هیچ هم از جا کنده نشود , تا صدایی از آن سوی دنیا , با رگه هایی که خوب می شناسم , زمزمه کند : مرد . . .


پرسیده بود : خوشی ؟
سوال غلط بود وگرنه ساکت ماندنم به بغض لعنتی گلویم هیچ ربطی نداشت .
باید می پرسید : زنده ای ؟
تا با تمام مویرگ های پاره شده ی چشمم , زل می زدم به دست هایش , و می گفتم , که چه قدر , چه قدر , چه قدر , بیزارم . . .