چند قطره آب خاکی چرک رنگ
چند برگ پوسیده ی مستاصل
چند دوراهی بیابانی بی انتها

آدم های آمده می روند
آدم های نیامده می آیند
و آدم هایی
معطل پشت دروازه های سیاره ی حرام زاده
همچنان ناخن انگشت های اشاره شان را
با دندان های سپید رنگ پریده
می گزند

بودای کوچک من
با چشم های بسته
اشک می ریزد
با موهای بلند
سپید و یکدست
و ناخن های کوتاه دست چپش
با اشاره های گنگ مردد
آسمان را شیار شیار می کنند

دست هایم سردند
آتش سیگارهایم تلخ
و پیشانیم
هنوز همان طور داغ . . .

*

چند برگ پوسیده ی مستاصل
چند قطره آب خاکی چرک رنگ
چند دوراهی بیابانی بی انتها

پاییز خوب من
باز آرام
رسیده است .